عوارض پیرسینگ ناف

عوارض پیرسینگ ناف

بهبودی پیرسینگ ناف حدود شش ماه زمان نیاز دارد، در طول این دوره فرد باید بسیار مراقب باشد تا محل زخم آلوده نشود و عفونت نکند. باید از پوشیدن لباس های زیر خشن که باعث ساییده شدن محل جراحی می شوند خودداری شود.

پیرسینگ ناف در واقع به تقلید از اقوام آفریقایی در بین زنان اروپا رواج یافت و سالیان بعد به کشورهای آسیایی و ایران رسید. این عمل در نظر بعضی افراد نشان دهنده جذابیت و زیبایی است.

عوارض پیرسینگ

پیرسینگ در قسمت های مختلف بدن و به ویژه ناف می تواند عوارضی را به دنبال داشته باشد، به ویژه اگر در مکان های غیر بهداشتی و غیر پزشکی انجام گیرد.

حساسیت:

به منظور سوراخ کردن بدن در این روش از ابزارهایی فلزی استفاده می شود که می توانند سبب بروز واکنش های آلرژیک به فلز استفاده شده شوند.

سوراخ کردن بدن برای به کارگیری طلا یا حلقه در قسمت های مختلفی از بدن مثل گوش، بینی، زبان و ناف باعث شده تا این نواحی مستعد واکنش های آلرژیک به نیکل، تیتانیوم، نیوبیوم و دیگر فلزاتی شوند که در این عمل مورد استفاده قرار می گیرند.

انواع اگزما و رینیت به خاطر برخورد فلز نیکل با پوست ایجاد می شوند. سوراخ کردن بدن با کمک فلزات می تواند باعث حساسیت شدید به پارا-فنیلین دی آمین شود. یکی از واکنش های آلرژیک رایج بدن در اثر سوراخ کردن لنفوسیت پوست (سیستم ایمنی پوست) می باشد.

علاوه بر واکنش های آلرژی عفونی پیرسینگ ناف می تواند عوارض غیر عفونی آلرژی تماسی درماتیت داشته باشد. درماتیت اصطلاحی است کلی که التهاب پوست را توصیف می کند.

اخیرا فلزات جدید از جنس استیل به منظور سوراخ کردن بدن ساخته می شوند، اما این نوع فلز کاملا از نیکل که بیشترین عامل حساسیت می باشد، عاری نیست.

عفونت مسری:

از دیگر عوارض پیرسینگ بدن به ویژه ناف عفونت مسری می باشد. سوراخ کردن بدن عملی است که امروزه مطابق مد روز است، اما باید بدانید که این عمل می تواند با عفونت هایی همراه شود که فرد را به سوی بیماری های مرگ بار بکشاند.

همانطور که مشخص است ابزاری که برای سوراخ کردن استفاده می شوند، به دست انسان ساخته می شوند، این مسئله باعث می شود تا ابزار پایگاهی مناسب برای ویروس ها، باکتری ها و عفونت ها باشند. عفونت های مسری به خاطر واکنش های آلرژیک به فلزات استفاده شده در سوراخ کردن بدن ایجاد می شوند.

اغلب این عفونت ها در سوراخ کردن زبان و ناف می تواند باکتری های کوچک بیماری های هپاتیت B و C را پرورش دهند که در نتیجه ممکن است سبب مرگ فرد شود.

تحقیقات نشان داده اند که بیماران ابتلا یافته به دیابت و بیماری های پوستی بیشتر ممکن است به خاطر این باکتری ها دچار بیماری های عفونی شوند. این نوع بیماری های باکتریایی با علائم بالینی مثل تب، دردهای شکمی و آبسه همراه می شوند.

خونریزی:

موقع سوراخ کردن بدن خونریزی مختصری در ناحیه سوراخ شده به وجود می آید. مخصوصا در ناحیه زبان به خاطر وجود تعداد زیادی از مویرگ ها و انتقال دهندگان خون که پاره می شوند، فرد خون بیشتری را از دست خواهد داد.

کمترین بی توجهی می تواند باعث شود خونریزی بی اندازه و غیر قابل کنترل در قسمت های بدن و ناف شود و تاثیرات بدی بر روی فرد و تنفس او بگذارد. متخصصین بر این باورند که سوراخ کردن اعضای بدن می تواند بر روی توانایی افراد برای اهدای خون تاثیرگذار باشد. این اشخاص بعد از انجام پیرسینگ صلاحیت اهدای خون را ندارند.

قطع شدگی عصبی:

در بعضی از موارد سوراخ کردن عضوی از بدن می تواند باعث پارگی یا قطع شدن عصب آن عضو شود، که البته با درد غیر قابل توصیفی همراه می شود. در زمان سوراخ کردن زبان و ناف باید دقت زیادی به کار برده شود تا عصب های متصل به این بافت ها دچار آسیب دیدگی نگردد.

عصب های خیلی حساسی در زبان و ناف انسان وجود دارند که با ستون فقرات و فعالیت مغز به شکل مستقیم مرتبط هستند. کوچکترین صدمه به این عصب ها می تواند باعث درد دائمی در آن شود. مشکلات ناشی از اختلال در عصب ها به خاطر سوراخ شدن عضوی از بدن نه تنها خطرناک می باشد، بلکه می تواند تا آخر عمر یک خطر دائمی برای سلامت بدن تلقی شود.

عدم تمایل به بهبود:

در بعضی از قسمت های مختلف بدن که پیرسینگ انجام می شود عوارضی مثل عدم تمایل به بهبودی دیده شده است. پس از سوراخ کردن ناف باید مراقبت های بسیار زیادی انجام داد. بعضی افراد نمی توانند از عضو سوراخ شده مراقبت درستی انجام دهند و این مسئله سبب عدم بهبودی و یا طولانی تر شدن مدت زمان بهبودی عضو خواهد شد.

پیرسینگ عضوهای حساس مثل زبان، ناف، بینی و گوش زمان زیادی را برای بهبود نیاز دارند. کوتاهی در مراقبت و نگهداری از این اعضا سبب ضعف در سیستم ایمنی بدن می شود.

مشکل بزرگ در زمان بهبود این بافت ها استفاده از جواهرهایی بسیار تنگ و چسبیده به عضو، استفاده از گوشواره های میخی و رعایت نکردن مسائل بهداشتی می باشد. هر سوراخ کردنی نیاز به زمانی برای بهبودی می باشد که به دلیل استفاده از روش های ناایمن برای سوراخ کردن و پیرسینگ می تواند طولانی تر شود.

اختلال در بارداری:

در صورت بارداری پیرسینگ عضوی از بدن به ویژه ناف می تواند عوارض بسیاری را برای جنین به دنبال داشته باشد. در طی دوره بارداری شدیدا در مورد سوراخ کردن ناف و دیگر اعضای بدن به خاطر تغییرات فیزیکی که ایجاد می شود، هشدار می دهند.

در این موارد تاول زدن، خراشیدگی بافت ها و ایجاد شدن سوراخ ها می تواند مکان مناسبی برای عفونت ایجاد کنند. سوراخ کردن ناف برای سلامت جنین و مادر بسیار مضر می باشد.

پارگی بافت ها:

پیرسینگ بدن و بینی اغلب باعث خراشیدگی با زخم به ویژه از نوع کلوئید می شود. کلوئید نوعی از جوشگاه می باشد که به خاطر پر سازی بافت کلاژن در مکان زخم های پوست و یا شکاف های جراحی، تولید شده و رشد می نمایند.

این نوع از ضایعه پوستی به خاطر رشد بیش از حد پدیده ترمیم زخم می باشد و به این خاطر که پیش رونده است با جوشگاه های معمولی زخم متفاوت می باشد.

خراشیدگی کلوئید که شکلی از تومور است شاید تهدیدی برای سلامت بدن نباشد، ولی در ناحیه ی آسیب دیده شروع به رشد می کند. خراش یا پاره شدن بافت ها اغلب خطر آسیب دیدگی را با خود همراه دارد که بر روی بیمار تاثیرات روحی و روانی منفی را خواهد داشت.

زخم بافت در سوراخ کردن گوش و لب متداول می باشد که دارای عوارض مثل کیست، زخم های بزرگ یا اشک و التهاب می باشد. اینگونه عارضه تنها برای روش های سنتی سوراخ کردن بدن گزارش نشده اند، بلکه در روش های غیر سنتی و مدرن دیده می شوند.

نشانه های خراش یافتگی یا پارگی بافت ها شامل قرمزی، تورم و ترشح تاول ها است. اغلب اشخاص این نوع زخم ها و کلوئیدهای اطراف قسمت های پیرسینگ شده را با جوش اشتباه می گیرند و می خواهند آن ها را بترکانند که باعث بروز بیماری های باکتریایی بسیار دردناکی خواهد شد.

خطر التهاب لایه داخلی قلب:

در افرادی که دارای بیماری قلبی هستند، عفونت و التهاب در لایه داخلی مشکلی است که بعد از انجام پیرسینگ عضوی از بدن ایجاد می شود. سوراخ کردن بدن شامل ورود به غشای مخاطی یا پوست سطحی عضو مربوطه می باشد که می تواند شخص را در معرض ابتلا به بیماری های باکتریایی قرار دهد.

اینگونه از بیماری ها خطرات مبتلا شدن به لایه داخلی قلب را برای اشخاص ابتلا به بیماری های ارثی قلبی به دنبال دارد.

برای افرادی که دچار بیماری های قلبی هستند، توصیه شده است که از سوراخ کردن گوش و ناف پرهیز کنند، چون سوراخ کردن این قسمت ها خطرات بیماری های قلبی را بیشتر می کند. سوراخ کردن بخش پایینی بینی و اقدامات بهداشتی نامناسب و ضعیف بعد از آن رابطه مستقیمی با التهاب لایه داخلی قلب دارد.

بروز هپاتیت، ایدز و سرطان:

اگر ابزار و وسیله هایی که برای این عمل استفاده می شوند ضد عفونی نشوند و بهداشتی نباشند، می تواند بیماری های واگیرداری مثل ایدز و هپاتیت را در فرد به وجود آورد. علاوه بر این سرطان پوست می تواند به دلیل پیرسینگ به وجود آید، چون در حین انجام این کار پوست تحریک می شود و امکان بروز سرطان هم وجود خواهد داشت.

پیرسینگ در کدام نواحی عوارض بیشتری دارد؟

در حالت کلی ناف قسمتی از بدن است که ندرتا تمیز می شود و به دلیل اینکه حفره مانند است، احتمال بروز عفونت با سوراخ کردن آن بیشتر می شود. پیرسینگ ناف در دوره بارداری یا جراحی می تواند منبعی مهم برای عفونت محسوب شود. توصیه شده است که خانم ها در طول بارداری پیرسینگ ناف انجام ندهند و در صورت داشتن پیرسینگ ناف آن را خارج کنند. چون در این زمان احتماب آسیب پوستی و پارگی ان با بزرگ شدن شکم وجود خواهد داشت. پیرسینگ در ناحیه تناسلی هم به خاطر شرایط خاص و رطوبت بالا در این قسمت می تواند باعث عفونت های پوستی طولانی و دردسر آفرین شود.

چه افرادی بیشتر در معرض عوارض قرار دارند؟

اشخاصی که سابقه قبلی حساسیت نسبت به فلزاتی مانند نیکل و کروم دارند امکان دارد، بعد از استفاده از پیرسینگ به واکنش های حساسیت زای خیلی شدید شوند. نشانه های آلرژی به پیرسینگ می تواند قرمزی، خارش یا سوزش و راش پوستی در اطراف ناحیه مورد نظر باشد.

درمان کردن این نوع از واکنش ها می تواند مدت زمان زیادی طول بکشد و حتی پس از خارج کردن پیرسینگ ادامه دار باشد.

بعضی از افراد که دارای سابقه نیستند امکان دارد برای بار اول دچار واکنش حساسیت زا یا اگزمایی شوند. در بعضی افراد پیرسینگ ناف عوارض مختلفی مثل التهاب، قرمزی و خارش پوست اطراف ناف را به دنبال داشته و بعد از خارج کردن پیرسینگ این عوارض ماه ها و شاید سال ها ادامه دارند.

به منظور پیشگیری از واکنش های آلرژیک و عوارض آن فقط از فلزات غیر سمی استفاده شود، فلزاتی مثل: استیل گرید جراحی، طلای ۱۴ یا ۱۸ عیار، تیتانیوم، نیوبیوم و پلاتین.

اشخاصی که صلاحیت انجام پیرسینگ را دارند

آشنایی با آناتومی بدن به منظور انجام پیرسینگ بسیار مهم است. هر فردی صلاحیت انجام این عمل را ندارد. برای انجام این کار نباید به آرایشگاه ها مراجعه کرد چون در بعضی موارد انجام پیرسینگ توسط افراد فاقد صلاحیت عوارض جبران ناپذیری به دنبال دارد.

بهترین اشخاص برای انجام این عمل پزشکانی می باشند که در مراکز زیبایی فعالیت دارند.

در صورتی که پیرسینگ ناف در مکانی استریل و به وسیله افراد با صلاحیت صورت گیرد اغلب بدون خطر و عوارض خواهد بود. ولی اگر وسایل و محیط تمیز نباشند خطر انتقال بیماری های خونی به ویژه هپاتیت B، هپاتیت C، کزاز و ایدز وجود دارد.

در بعضی موارد در محیط های کاملا استریل نیز خطرات شایع مثل عفونت های مزمن، آلرژی های پوستی، آبسه، التهاب یا آسیب عصبی و خونریزی طولانی مدت می تواند ایجاد شود.

تمیز کردن ناحیه ناف

خروج مایع سفید رنگ از ناف تا چند روز پس از پیرسینگ کاملا طبیعی است. پس از شستن کامل دست ها با آب و صابون، ناف باید با آب ورم تمیز و شسته شود. از دستکاری کردن این ناحیه بپرهیزید چون می تواند باعث خونریزی شود. در زمان تمیز کردن ناف به موارد زیر توجه داشته باشید:

کمی صابون را به مدت سی ثانیه روی ناحیه پیرسینگ شده قرار دهید و بعد آن را تمیز شست و شو دهید.

در طول روز ناف را برای ۵ الی ۱۰ دقیقه با محلول سالین استری بشویید.

از دستمال های نرم به منظور خشک کردن ناف استفاده کنید.

علائم عفونت

عفونت یکی از عوارض پیرسینگ ناف و دیگر نواحی بدن می باشد که دارای علائم همچون راش پوستی، قرمزی، تورم، ترشح بد بو است که در صورت بروز این علائم باید سریعا برای درمان اقدام شود.